Ik geniet :)
Blijf op de hoogte en volg Kelly
21 Augustus 2014 | Zuid-Afrika, Kaapstad
Ach ja, alle tijd om een reisverslag te schrijven. Rienke en ik zijn al een paar daagjes ziek. Gelukkig niet meer levenloos op ons bed de hele dag maar op de bank in onze nieuwe woonkamer. Het huis is een beetje verbouwd en het is nu eindelijk klaar! Dat is wel heel fijn, maar het ziek zijn dus wat minder. Voel me gelukkig al iets beter dan de afgelopen twee dagen, en we hebben medicijnen dus no worries allemaal! Ik denk dat het ziek worden niet echt te voorkomen was. Hoe lief en schattig de kindjes op onze stage ook zijn, de bacteriën zijn niet echt heel chill. Zoals ik al verteld heb over de poepvinger, waarvan we er inmiddels nog één tegen zijn gekomen, is het ook heel normaal om te niezen in MIJN gezicht, niet heel chill. Dus hopelijk is mijn lichaampje nu afweerstoffen aan het opbouwen en kan ik er snel weer tegenaan!
Wat ook niet zo chill was is dat mijn tante vorige week vrijdag is overleden. We zagen het al lang aan komen en ik had voordat ik weg ging al mooi afscheid van haar genomen. Ik heb haar beloofd om met volle teugen van deze reis te genieten, daar was ik al mee bezig maar daar ga ik nu zeker mee door. Wat ik wel heel bijzonder vind is dat zij mij beloofd heeft om met me mee te vliegen als een vlinder, en sinds vrijdag zie ik overal vlinders. Het lijkt er dus op dat ze haar belofte heeft gehouden ;).
Ik ben dus vooral heel hard doorgegaan met genieten. Inmiddels zijn we met onze huisgenoten naar Kaap de Goede Hoop gereden. Nog een tussenstop gemaakt bij Boulders Beach, dat is een strand waar je pinguïns kan spotten. Rien, Bram en ik waren daar die maandag al heen geweest. Je kan er entree betalen en dan wandelen over een aangelegd houten pad met hekjes erom heen. Eigenlijk overal waar je dan kijkt zitten dan pinguïns, maar je moet je niet voorstellen dat je er echt tussen staat. Je staat er wel tussen, maar op een houten paadje. Alsnog vond ik het trouwens heel bijzonder om te zien dat er pinguïns in dit land leven.. Beetje gek eigenlijk. Maargoed, zaterdag waren we dus naar Kaap de Goede Hoop gereden. Wanneer we dat park inreden en de zee inmiddels naast ons hadden.. stond er opeens een struisvogel. Wij natuurlijk uitstappen want zoals een echte toerist wilden we ermee op de foto. Maar als je dan face to face met een struisvogel staat waar ongeveer 8 tot 10 meter tussenzit is het toch wel een dingetje. Die struisvogel vond dat overigens niet, tenminste die indruk kreeg ik, ik denk dat die per dag zo een 300 keer op de foto wordt genomen. Maar toen we met onze rug naar dat beest gedraaid stonden stelde ik me al helemaal voor dat er opeens zo een gemene snavel in mn billetjes zou prikken. Niet gebeurd!
We moesten nog maar een klein stukje rijden tot we bij het punt aankwamen waar iedereen, dus ook wij, altijd die standaard foto neemt met dat boord. Dus wij willen daar de auto parkeren, staat iedereen één kant op te kijken. Zit er gewoon een grote baviaan beetje baas te spelen. Was wel hilarisch, want zodra die bewoog om te gaan lopen was iedereen eigenlijk een beetje in paniek. En voor iedereen die weet over mijn apen trauma; ik had het zwaar.. We liepen daar natuurlijk ook de rots/berg op om van het mooie uitzicht te genieten, en ook daar kwamen we beestjes tegen, typisch Zuid-Afrikaanse beestjes, genaamd dassies. Het zijn een soort bruine, uit de kluiten gewassen cavia's. Ze zien er heel schattig uit, en zijn ze eigenlijk ook want drie mensen uit de groep waren zo moedig om te ook te aaien. Het enige wat ze deden was eigenlijk een beetje voor je langsrennen, gras eten en geaaid worden dus. Daar boven op de top (niet heel hoog in Zuid-Afrikaanse begrippen) stond iedereen ook weer te genieten van een prachtig uitzicht wat bestond uit zee en rotsen.
Die avond zijn we naar een club geweest, Club 31. Dat bevindt zich op de 31e verdieping van een gebouw. Daarvoor gezellig met een groepje drankjes gedaan hier en eenmaal daar ging het dak er natuurlijk af. Ook weer geschrokken van de prijs van drank, omgerekend 2,50 waar je in Nederland 7/8 euro voor betaald, en die 2,50 was dan nog in een chique. dure tent.
Die zondag hebben we lekker uitgebrakt en zijn we op Signal Hill naar de zonsondergang wezen kijken. Was best hilarisch. Wij hadden namelijk allemaal lekkere dipjes met stokbroden meegenomen zodat we lekker van een picknick met sunset konden genieten. Dus wij zitten daar.. liepen er opeens twee kippen om ons heen, niet gewone kippen. Deze kippen zitten ook op de wijnboerderijen waar wij werken. Het is een soort grijze pauw, met een kippen hoofd die heel hard kunnen rennen en toen Katinka ze van onze picknick weg wilden jagen zagen we dat ze ook kunnen fladderen. Ik vond het een beetje spannend maar ook wel grappig, twee kippen. Ik keek opzij en toen kwamen er nog drie aanrennen.. 'Oke'.. dacht ik 'Rustig blijven..' Ik stond op terwijl Rien en nog een meisje ook panisch werden. Bram en Katinka vonden overigens dat wij ons niet zo moesten aanstellen. Maar toen keek ik om en zag ik er nog 20 ofzo aankomen. Echt een super grote groep. Het enige wat ik toen dacht was 'WEGWEZENNN'. We hebben daarna verder gepicknickt bij de auto en daar de zonsondergang gezien. Wel echt heel bizar hoe snel de zon hier ondergaat. Heel de lucht kleurt dan ook oranja echt prachtig, en dan natuurlijk al die lichtjes als het donker is. Best een geluksmomentje hoor.
Die week daarvoor hadden we trouwens Lionshead beklommen. Daar had ik wel al foto's van geplaatst, maar nog niet over geschreven dacht ik. Dit hebben we gedaan met Nikkie's (één van beste vriendinnetjes uit NL) oom en zijn vriend. Rien en ik wisten voordat we weg gingen niet echt of we nou wel of niet sportkleren aan moesten doen omdat we geen idee hadden van hoe heftig het zou zijn. Ik kan jullie nu vertellen, het was heftig. Tenminste.. ik vind het heftig. Ik ging op een gegeven moment echt kapot. Eerst loop je gewoon heel lang een stijle helling op, die het ene stuk iets stijler is dan de andere, maar vooral stijl is. Dat brak mij echt een soort. Maar toen kwamen we bij het klim gedeelte. Beetje spannend maar ook echt supervet! Vond het wel een dingetje dat er overal boordjes stonden dat het op eigen risico was, betekent toch wel wat..? Maar wanneer je klimt en die spanning voelt kwam er in mij echt iets los. Ik was echt gebroken maar moest doorgaan, want het was zo gaaf. Je moet je voorstellen dat je echt al bijna boven de wolken bent als je klimt. Eenmaal op de top aangekomen zaten we echt helemaal boven de wolken. De wolken waren alleen aan de kant van ons huis en de rest was redelijk helder. Maar het was ook echt zo mooi! Op de terug weg, wat veel minder vermoeiend was omdat je natuurlijk naar beneden gaat (soms wel spannender omdat je de diepte ziet), kon ik best genieten van alle mensen die het zo zwaar hadden om naar boven te gaan. Ik was niet de enige ;).
Die zondag zijn we naar Mzolis geweest. WAT? denk je nu, maar je spreekt het eigenlijk gewoon zo uit; mezolies. Echt heel vet ook! Dit is een braai in een township. Toen we aankwamen dacht ik echt oke.. wat is dit nu weer. Maar je gaat naar binnen in een soort smerig snackbarretje waar allemaal vlees achter glas ligt. Daar moet je dan aanwijzen wat je allemaal wil en dat wordt dan op een grote schaal gelegd. Die schaal moet je betalen en dan moet je hem brengen naar een kamer die eigenlijk vol staat met allemaal bbqs en daar kan je hem dan later ophalen. Dan moet je via buiten een tent in en toen ik daar binnenkwam dacht ik .. Wow, dit is Afrika! Echt supervet. Een tent waar mensen zoals wij, maar vooral ook heel veel locals stonden los te gaan op muziek die door de DJ's gedraaid werd, en ondertussen dan een stukje vlees naar binnenwerken. En de sfeer daar is echt helemaal suup! Ik denk dat dat een plek is waar ik zeker nog een paar keer heen ga, waarschijnlijk deze zondag weer!
Ook stage is nog steeds heel leuk! De kindjes zijn echt al gehecht aan ons en we beginnen de eerste woordjes te kennen. Hoofd, schouder, knie en teen is bijvoorbeeld; Koppie, skouder, knies en twenen. En het romp van je lichaam is Lijfie. Dat is heel schattig. Er is ook een liedje waarin de kindjes zingen; Dit is mijn koppie, en dit is mijn lijfie, en dan staan ze helemaal te schudden op de muziek.
Ik vind het soms wel moeilijk als ik nadenk over de toekomst van deze kindjes. Op onze stage valt het wel mee. Op twee van de vier locaties zien de kinderen er sowieso wel goed uit, maar op de andere twee wat minder. Maar ze zijn lig van het Pebbles Project (kan je googlen, leuke site!) , maar dat ze hierbij horen betekent eigenlijk dat ze een kans hebben. Ze krijgen hierdoor goed onderwijs en life skills. Maar in Nederland is het zo gewoon om maar goed onderwijs te krijgen en daarna een goede baan, maar voor zoveel kinderen hier is dat niet weggelegd. Vaak komt het door de instelling van deze gezinnen. 'Ach, ik ben farmworker en met mij is toch ook alles goed moeten komen, waarom zou mijn kind dan naar school moeten..' En de kindjes in de Townships.. Waarschijnlijk is die township voor de rest van hun leven hun wereld. Tuurlijk, er zijn uitzonderingen. Maar voor zoveel mensen hier staat hun leven al een soort van vast simpelweg omdat ze hier geboren zijn. En het is ook zeker niet zo dat heel Zuid-Afrika arm is hoor, of alle gekleurde/donkere mensen. Maar.. ja.. het is moeilijk om te beschrijven. Eigenlijk zou iedereen het een keer moeten zien. En dan niet op tv, maar echt meemaken. Want zoveel mensen hier zijn zo vriendelijk, maar misschien vooral kennis waardoor ze bijvoorbeeld veel dingen niet goed doen met de opvoeding van hun kind. Maar eigenlijk kan ik dat ook niet zeggen, want vanuit mijn visie doen ze het niet goed... Dat cultuurverschil is er dus zeker wel. Best een diepgaand stukje he dit? Maar ik denk daar gewoon best overna. Alle mensen in Nederland moeten zo dankbaar zijn, want hier is het leven zoveel harder dan in Nederland.
Wat ik ook nog even wil melden is dat we onze eerste giraf gespot hebben, zo zielig.. Vlak bij onze stage zagen we dat er een 'Giraf House' was. Moeten we heen dachten we. Dus wij hier thuis met onze 'homies' over gepraat, en toen zei Tes dat er maar één giraf stond. Ik geloofde het niet.. maar het is echt zo. Zoo zielig..
Verder hebben we ook huisdieren.. Sorry Anniek, toch geen teun. Ik noem ze gewoon Mickey en Minny Mouse. Ze hebben de afgelopen nachten heerlijk van een stokbrood met plastic eromheen zitten genieten. Toen we zaterdag thuis kwamen na het stappen, wilde we nog iets eten. Rien deed een kastje open en ik zei dat er een muis in zat. Het kastje ging weer niet, maar mensen geloofde niet dat er een muis in zat omdat ik altijd van die stomme grappen maak. Maar toen ging het kastje weer open, viel de muis eruit op het aanrecht, rende die helemaal naar de andere kant van het aanrecht, liet hij zich op de grond vallen en dook hij het washok in. Arm beestje. Ik heb alleen niet goed kunnen zien of het nou Mickey of Minny was..
Verder hebben we ook nog honden gezien. Vaker al, maar deze waren zo lief. En eentje had ook echt een mooie hond kunnen zijn, maar ze zaten helemaal onder de schurft, zo zielig.. Dat zie je hier trouwens best wel veel, tenminste op het platte land. Honden betekenen daar gewoon niet zoveel. Terwijl hier in de stad mensen net zo gek met hun hond zijn als wij in Nederland.
Wat heb ik verder nog te vertellen? Euhmm...
As I type kan onze nieuwe huisgenoot Ahmed elk moment arriveren, ook een Nederlander. Ik ben heel benieuwd.
En verder hoop ik dat ik me morgen en helemaal zaterdag beter voel. Want er staat voor zaterdag een hele leuke wijntour op de planning. Eentje die we op de fiets gaan doen, ook heel benieuwd naar. Ook wel jammer want dit doen we als een soort afscheidsuitje van een hele grappige gast die we hier hebben leren kennen. Hij zit hier al zes maanden en gaat zondag naar huis. Hij heeft het super naar zijn zin gehad hier maar is ook wel weer klaar om naar huis te gaan. Als ik hem dan hoor praten ben ik heel benieuwd hoe ik straks klink als ik er al 6 maanden op heb zitten. Maar daarvoor ga ik eerst nog heeeeeeeeeeel veel genieten!
Cheeeers, x
Wat ook niet zo chill was is dat mijn tante vorige week vrijdag is overleden. We zagen het al lang aan komen en ik had voordat ik weg ging al mooi afscheid van haar genomen. Ik heb haar beloofd om met volle teugen van deze reis te genieten, daar was ik al mee bezig maar daar ga ik nu zeker mee door. Wat ik wel heel bijzonder vind is dat zij mij beloofd heeft om met me mee te vliegen als een vlinder, en sinds vrijdag zie ik overal vlinders. Het lijkt er dus op dat ze haar belofte heeft gehouden ;).
Ik ben dus vooral heel hard doorgegaan met genieten. Inmiddels zijn we met onze huisgenoten naar Kaap de Goede Hoop gereden. Nog een tussenstop gemaakt bij Boulders Beach, dat is een strand waar je pinguïns kan spotten. Rien, Bram en ik waren daar die maandag al heen geweest. Je kan er entree betalen en dan wandelen over een aangelegd houten pad met hekjes erom heen. Eigenlijk overal waar je dan kijkt zitten dan pinguïns, maar je moet je niet voorstellen dat je er echt tussen staat. Je staat er wel tussen, maar op een houten paadje. Alsnog vond ik het trouwens heel bijzonder om te zien dat er pinguïns in dit land leven.. Beetje gek eigenlijk. Maargoed, zaterdag waren we dus naar Kaap de Goede Hoop gereden. Wanneer we dat park inreden en de zee inmiddels naast ons hadden.. stond er opeens een struisvogel. Wij natuurlijk uitstappen want zoals een echte toerist wilden we ermee op de foto. Maar als je dan face to face met een struisvogel staat waar ongeveer 8 tot 10 meter tussenzit is het toch wel een dingetje. Die struisvogel vond dat overigens niet, tenminste die indruk kreeg ik, ik denk dat die per dag zo een 300 keer op de foto wordt genomen. Maar toen we met onze rug naar dat beest gedraaid stonden stelde ik me al helemaal voor dat er opeens zo een gemene snavel in mn billetjes zou prikken. Niet gebeurd!
We moesten nog maar een klein stukje rijden tot we bij het punt aankwamen waar iedereen, dus ook wij, altijd die standaard foto neemt met dat boord. Dus wij willen daar de auto parkeren, staat iedereen één kant op te kijken. Zit er gewoon een grote baviaan beetje baas te spelen. Was wel hilarisch, want zodra die bewoog om te gaan lopen was iedereen eigenlijk een beetje in paniek. En voor iedereen die weet over mijn apen trauma; ik had het zwaar.. We liepen daar natuurlijk ook de rots/berg op om van het mooie uitzicht te genieten, en ook daar kwamen we beestjes tegen, typisch Zuid-Afrikaanse beestjes, genaamd dassies. Het zijn een soort bruine, uit de kluiten gewassen cavia's. Ze zien er heel schattig uit, en zijn ze eigenlijk ook want drie mensen uit de groep waren zo moedig om te ook te aaien. Het enige wat ze deden was eigenlijk een beetje voor je langsrennen, gras eten en geaaid worden dus. Daar boven op de top (niet heel hoog in Zuid-Afrikaanse begrippen) stond iedereen ook weer te genieten van een prachtig uitzicht wat bestond uit zee en rotsen.
Die avond zijn we naar een club geweest, Club 31. Dat bevindt zich op de 31e verdieping van een gebouw. Daarvoor gezellig met een groepje drankjes gedaan hier en eenmaal daar ging het dak er natuurlijk af. Ook weer geschrokken van de prijs van drank, omgerekend 2,50 waar je in Nederland 7/8 euro voor betaald, en die 2,50 was dan nog in een chique. dure tent.
Die zondag hebben we lekker uitgebrakt en zijn we op Signal Hill naar de zonsondergang wezen kijken. Was best hilarisch. Wij hadden namelijk allemaal lekkere dipjes met stokbroden meegenomen zodat we lekker van een picknick met sunset konden genieten. Dus wij zitten daar.. liepen er opeens twee kippen om ons heen, niet gewone kippen. Deze kippen zitten ook op de wijnboerderijen waar wij werken. Het is een soort grijze pauw, met een kippen hoofd die heel hard kunnen rennen en toen Katinka ze van onze picknick weg wilden jagen zagen we dat ze ook kunnen fladderen. Ik vond het een beetje spannend maar ook wel grappig, twee kippen. Ik keek opzij en toen kwamen er nog drie aanrennen.. 'Oke'.. dacht ik 'Rustig blijven..' Ik stond op terwijl Rien en nog een meisje ook panisch werden. Bram en Katinka vonden overigens dat wij ons niet zo moesten aanstellen. Maar toen keek ik om en zag ik er nog 20 ofzo aankomen. Echt een super grote groep. Het enige wat ik toen dacht was 'WEGWEZENNN'. We hebben daarna verder gepicknickt bij de auto en daar de zonsondergang gezien. Wel echt heel bizar hoe snel de zon hier ondergaat. Heel de lucht kleurt dan ook oranja echt prachtig, en dan natuurlijk al die lichtjes als het donker is. Best een geluksmomentje hoor.
Die week daarvoor hadden we trouwens Lionshead beklommen. Daar had ik wel al foto's van geplaatst, maar nog niet over geschreven dacht ik. Dit hebben we gedaan met Nikkie's (één van beste vriendinnetjes uit NL) oom en zijn vriend. Rien en ik wisten voordat we weg gingen niet echt of we nou wel of niet sportkleren aan moesten doen omdat we geen idee hadden van hoe heftig het zou zijn. Ik kan jullie nu vertellen, het was heftig. Tenminste.. ik vind het heftig. Ik ging op een gegeven moment echt kapot. Eerst loop je gewoon heel lang een stijle helling op, die het ene stuk iets stijler is dan de andere, maar vooral stijl is. Dat brak mij echt een soort. Maar toen kwamen we bij het klim gedeelte. Beetje spannend maar ook echt supervet! Vond het wel een dingetje dat er overal boordjes stonden dat het op eigen risico was, betekent toch wel wat..? Maar wanneer je klimt en die spanning voelt kwam er in mij echt iets los. Ik was echt gebroken maar moest doorgaan, want het was zo gaaf. Je moet je voorstellen dat je echt al bijna boven de wolken bent als je klimt. Eenmaal op de top aangekomen zaten we echt helemaal boven de wolken. De wolken waren alleen aan de kant van ons huis en de rest was redelijk helder. Maar het was ook echt zo mooi! Op de terug weg, wat veel minder vermoeiend was omdat je natuurlijk naar beneden gaat (soms wel spannender omdat je de diepte ziet), kon ik best genieten van alle mensen die het zo zwaar hadden om naar boven te gaan. Ik was niet de enige ;).
Die zondag zijn we naar Mzolis geweest. WAT? denk je nu, maar je spreekt het eigenlijk gewoon zo uit; mezolies. Echt heel vet ook! Dit is een braai in een township. Toen we aankwamen dacht ik echt oke.. wat is dit nu weer. Maar je gaat naar binnen in een soort smerig snackbarretje waar allemaal vlees achter glas ligt. Daar moet je dan aanwijzen wat je allemaal wil en dat wordt dan op een grote schaal gelegd. Die schaal moet je betalen en dan moet je hem brengen naar een kamer die eigenlijk vol staat met allemaal bbqs en daar kan je hem dan later ophalen. Dan moet je via buiten een tent in en toen ik daar binnenkwam dacht ik .. Wow, dit is Afrika! Echt supervet. Een tent waar mensen zoals wij, maar vooral ook heel veel locals stonden los te gaan op muziek die door de DJ's gedraaid werd, en ondertussen dan een stukje vlees naar binnenwerken. En de sfeer daar is echt helemaal suup! Ik denk dat dat een plek is waar ik zeker nog een paar keer heen ga, waarschijnlijk deze zondag weer!
Ook stage is nog steeds heel leuk! De kindjes zijn echt al gehecht aan ons en we beginnen de eerste woordjes te kennen. Hoofd, schouder, knie en teen is bijvoorbeeld; Koppie, skouder, knies en twenen. En het romp van je lichaam is Lijfie. Dat is heel schattig. Er is ook een liedje waarin de kindjes zingen; Dit is mijn koppie, en dit is mijn lijfie, en dan staan ze helemaal te schudden op de muziek.
Ik vind het soms wel moeilijk als ik nadenk over de toekomst van deze kindjes. Op onze stage valt het wel mee. Op twee van de vier locaties zien de kinderen er sowieso wel goed uit, maar op de andere twee wat minder. Maar ze zijn lig van het Pebbles Project (kan je googlen, leuke site!) , maar dat ze hierbij horen betekent eigenlijk dat ze een kans hebben. Ze krijgen hierdoor goed onderwijs en life skills. Maar in Nederland is het zo gewoon om maar goed onderwijs te krijgen en daarna een goede baan, maar voor zoveel kinderen hier is dat niet weggelegd. Vaak komt het door de instelling van deze gezinnen. 'Ach, ik ben farmworker en met mij is toch ook alles goed moeten komen, waarom zou mijn kind dan naar school moeten..' En de kindjes in de Townships.. Waarschijnlijk is die township voor de rest van hun leven hun wereld. Tuurlijk, er zijn uitzonderingen. Maar voor zoveel mensen hier staat hun leven al een soort van vast simpelweg omdat ze hier geboren zijn. En het is ook zeker niet zo dat heel Zuid-Afrika arm is hoor, of alle gekleurde/donkere mensen. Maar.. ja.. het is moeilijk om te beschrijven. Eigenlijk zou iedereen het een keer moeten zien. En dan niet op tv, maar echt meemaken. Want zoveel mensen hier zijn zo vriendelijk, maar misschien vooral kennis waardoor ze bijvoorbeeld veel dingen niet goed doen met de opvoeding van hun kind. Maar eigenlijk kan ik dat ook niet zeggen, want vanuit mijn visie doen ze het niet goed... Dat cultuurverschil is er dus zeker wel. Best een diepgaand stukje he dit? Maar ik denk daar gewoon best overna. Alle mensen in Nederland moeten zo dankbaar zijn, want hier is het leven zoveel harder dan in Nederland.
Wat ik ook nog even wil melden is dat we onze eerste giraf gespot hebben, zo zielig.. Vlak bij onze stage zagen we dat er een 'Giraf House' was. Moeten we heen dachten we. Dus wij hier thuis met onze 'homies' over gepraat, en toen zei Tes dat er maar één giraf stond. Ik geloofde het niet.. maar het is echt zo. Zoo zielig..
Verder hebben we ook huisdieren.. Sorry Anniek, toch geen teun. Ik noem ze gewoon Mickey en Minny Mouse. Ze hebben de afgelopen nachten heerlijk van een stokbrood met plastic eromheen zitten genieten. Toen we zaterdag thuis kwamen na het stappen, wilde we nog iets eten. Rien deed een kastje open en ik zei dat er een muis in zat. Het kastje ging weer niet, maar mensen geloofde niet dat er een muis in zat omdat ik altijd van die stomme grappen maak. Maar toen ging het kastje weer open, viel de muis eruit op het aanrecht, rende die helemaal naar de andere kant van het aanrecht, liet hij zich op de grond vallen en dook hij het washok in. Arm beestje. Ik heb alleen niet goed kunnen zien of het nou Mickey of Minny was..
Verder hebben we ook nog honden gezien. Vaker al, maar deze waren zo lief. En eentje had ook echt een mooie hond kunnen zijn, maar ze zaten helemaal onder de schurft, zo zielig.. Dat zie je hier trouwens best wel veel, tenminste op het platte land. Honden betekenen daar gewoon niet zoveel. Terwijl hier in de stad mensen net zo gek met hun hond zijn als wij in Nederland.
Wat heb ik verder nog te vertellen? Euhmm...
As I type kan onze nieuwe huisgenoot Ahmed elk moment arriveren, ook een Nederlander. Ik ben heel benieuwd.
En verder hoop ik dat ik me morgen en helemaal zaterdag beter voel. Want er staat voor zaterdag een hele leuke wijntour op de planning. Eentje die we op de fiets gaan doen, ook heel benieuwd naar. Ook wel jammer want dit doen we als een soort afscheidsuitje van een hele grappige gast die we hier hebben leren kennen. Hij zit hier al zes maanden en gaat zondag naar huis. Hij heeft het super naar zijn zin gehad hier maar is ook wel weer klaar om naar huis te gaan. Als ik hem dan hoor praten ben ik heel benieuwd hoe ik straks klink als ik er al 6 maanden op heb zitten. Maar daarvoor ga ik eerst nog heeeeeeeeeeel veel genieten!
Cheeeers, x
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
